Η φύση, όλα τα στοιχειά,
τα θεία, του προστάζουν.
Λύσσα Θεού η προσταγή,
κατάρα στο κορμί του.
Προστάτης του Δία ο νεκρός
και του νερού ο ήλιος.
Προστάτης της νύχτας ο Θεός
και της ψυχής ο φθόνος
Προστάζει τ’ άστρα ο ουρανός,
προστάζει τον αέρα.
Προστάτης να γίνει ο βυθός,
του άμορφου αιθέρα
Προστάζει τ’ άνθη η θάλασσα,
να προσκυνούν το χώμα.
Να προσκυνούν ευλαβικά
το άοσμο το χρώμα.
Προστάζουν και τα σύννεφα,
προστάζουν και τα όρνια.
Προστάτης να γίνει ο χάροντας,
να κυβερνά αιώνια
Να κυβερνά με τους νεκρούς,
τ’ ανθισμένα κρίνα,
τ’ άνθη της αμυγδαλιάς,
τ’ άνθη της αλήθειας.
Πρόσταξε Άδη γέροντα,
πρόσταξε γιε του ήλιου.
Προστάξτε άστρα του ουρανού,
αέρα και ποτάμια
Πρόσταξε εσύ με τα φτερά
που έχεις για ψυχή σου,
το μαύρο εκείνο όνειρο,
φαρμάκι στην πνοή σου.
Δεν υποτάσσεται ο άνθρωπος
σε χώμα και σε θεία.
Κρατά τα μάτια του κλειστά,
στα μαύρα τα τοπία.
Το ξέρει πως τα μάτια του,
θέλουν να αλλάξουν.
Θέλουν να βλέπουν μόνο φως,
και τόπους ανθισμένους.
Ο άνθρωπος δίνει υποταγή,
μόνο σε αυτόν που μοιάζει.
Που ‘χει ανθρώπινη μορφή
Του εαυτού του προβολή
σε σάρκα και σε πόθο.
Νίκος Τσίντρος
Painting : Gustave Moreau – l’Apparition
