Κοιμήσου πέτρα, ησύχασε
και το νερό πεθαίνει.
Μηνύστε το στα γιασεμιά,
μηνύστε το στα κρίνα.
Η νύχτα μόνη τραγουδά
τη θάλασσα κοιμίζει.
Και το βουνό ελύγισε
μαύρη σαν ήπιε σκόνη.
Νερό.
Νερό εζήτησε να πιεί,
μα το νερό πεθαίνει.
Και ο αγύρτης σπούργιτας
τα δάκρυά του επρόσφερε,
χιόνι γλυκό να γίνει.
Το χώμα χαμογέλασε,
ζωής φεγγάρι ήπιε.
Και ο βασιλιάς ο φτερωτός
μαύρη αστραπή σηκώνει.
Κρυστάλλωσε τα σωθικά
της γης τα κερασμένα.
Ανάθεμά σας άνθρωποι,
τα δάκρυα…ανάθεμά σας!
Αυτά εδώσανε χαρά,
στης μητέρας αγκαλιά.
Νέου ανθρώπου γέλιο.
Κλάψτε λοιπόν!
Κλάψτε γι’ αυτόν,
που δάκρυ δεν εχάρισε
στον κόσμο και στο χώμα.
Προσφέρετε στον κόσμο αυτόν
ένα ποτήρι ελπίδα.
Νίκος Τσίντρος
Painting : John Martin, The Great Day of His Wrath, 1851-53