Είκοσι χρόνια τον στρατώνα εγνώρισα
και δάφνας έδρεψα στης μάχης το πεδίον
(Κωνσταντινούπολιν, Απείρανθον, Χαλκιδικήν)
Πλην ν’ αηδιάσαν κι αι μάχαι και ο στρατών.
Αφήκα τότε τον στρατόν.
Κάτι με είλκυσεν εις την πολιτικήν,
κάτι κι εγώ να γίνω κομματάρχης,
δεν θα’μαι ο πρώτος δα συνταγματάρχης
που ανήλθεν εις τοιαύτας λειτουργίας.
Τον δρόμον μου ηκολούθησα γοργός
και επάλαισα κατά της βασιλείας
στης Δημοκρατικής Ενώσεως τους κόλπους…
Αι ιδέαι της με συνεκίνησαν ολίγον
πλην με καιρόν βαρέθηκα. Είναι άχαρις
αγών για τάξεις, για πτωχόν λαόν, για δικαιώματα
για ελευθερίας, και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Άλλωστε ο Μποδοσάκης με προέτρεψε
ν’ αποσυρθώ γιατί έλεγε θα μου έκοβεν
ευθύς τα λίαν γενναία δοσίματα.
Έγινα τότε φασιστής και αρχηγός
του νέου κόμματος του εθνικού
και υπουργικόν κατέλαβα εδώλιον.
Εδώ ας σταθώ. Καλά είν’ εδώ. Δεν το κουνάω.
Ποτέ απ’ εδώ εξ ιδίας προαιρέσεως.
Και μ΄ ευχαρίστησιν θα μείνω
και ζωήν ολόκληρον εδώ.
Αλλ’ αν χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
κάποια αλλαγή στις διαθέσεις γίνει
και δοθεί κάποιο φύσημα για πέρα
στον συνάδελφο Πρίμο ντε Ριβέρα,
σ’ εμένα, στον Τσαγκόφ, στο Μουσολίνι,
τότε ίσως επανέλθω στο στρατώνα
και ξαναρχίσω την παλαιά ζωήν μου.
Ίσως να κάνω και κανένα κίνημα
σωτήριον, αξιεπαίνως ενθυμούμενος
τας βενιζελικάς μου παραδόσεις.
Το χρέος προς την πατρίδα και προς τον μπακάλη,
που δύσκολα θα δύναμαι να εξοφλήσω,
αν στερηθώ -πράγμα φρικτόν-
τα λίαν γενναία της εξουσίας δοσίματα.
Αλλ’ ο Εφέσιος αγρυπνεί και όλ’ αυτά
δεν είναι φόβοι βάσιμοι και σοβαροί,
τουλάχιστον για μέλλον λίαν προσεχές…
