Την ώρ’ αυτή, που θλιβερά στη νύχτα ο γκιόνης κράζει,
και που μια φρίκη μυστική τα δάση ανασαλεύει,
δεν είσ’ εσύ, πικρό πουλί, που σ’ έφαε το μαράζι,
μηδέ η Ψυχούλα, που τρελή, τον Έρωτα γυρεύει.
Μόνο στη θλίψη, τη βαθιά, που πέφτει απ’ τον αιθέρα,
μες στων μαρτυρικών βουνών τη σκιαχτερή γαλήνη,
στων άστρων το αντιφέγγισμα, κάπου στη γη εδώ πέρα,
ένας θεός ψυχομαχεί και μιαν αγάπη σβήνει.
Painting : Alexandre Cabanel-albayde-1848
