Συ που τα μάτια σου, το φως διψώντας, επλανιόνταν
από το θείο χρωματισμό στην αιωνία γραμμή
κι’ απ’ τη σάρκα τη ζωντανή στων ουρανών το φέγγος,
κοιμήσου ήσυχα, η νυχτιά το βλέφαρό σου κλει.
Να ειδής, ν’ ακούσης, να αισθανθείς; Καπνός, άνεμος, σκόνη!
Ο έρωτας; Κούπα ολόχρυση γεμάτη από χολή.
Σαν ένας Θεός που απ’ το βωμό λιποταχτεί από πλήξη,
στρέψε, σκόρπα στην άπειρη ύλη που σε καλεί.
Πάνω στο άφωνο μνήμα σου, στα οστά τ’ αναλωμένα
ας χύνουν οι άλλοι ή και κανείς δάκρια συνηθισμένα
κι ας σε δοξάζει ή ας σε ξεχνά η χυδαία σου εποχή.
Εγώ ζηλεύω που βαθιά στην ήσυχή σου κλίνη
σ’ απάλλαξε η ζωή και δε γνωρίζεις την αισχύνη
να σκέφτεσαι, ένας άνθρωπος να ‘σαι, αποστροφή!
Painting : Evelyn De Morgan-the angel of death-1881
