Πάνω σε πτώματα πατώ,
στον άνεμο ουρλιάζω.
Φωνή ανθρώπου γεύομαι,
τα δάκρυα του σφάζω.
Σφάζω του πόνου τα φτερά
στη λογική του τρόμου.
Σφάζω τα όνειρα αυτά,
που γδέρνουν και λυτρώνουν.
Λυτρώνουν δήθεν από αυτό
που η σκέψη του τρομάζει.
Σκέψη σαν το θάνατο,
της εκκλησίας σπόρος.
Τροφή είναι για αυτή
ο φόβος κι η σοφία,
μετράει με χρυσά φλουριά
τη Θεία αμαρτία.
Ανάθεμα, σ’ αυτό πατούν
στου χάρου το δοξάρι
και στήνουνε χορό στον τάφο σου
στο άδειο σου κουφάρι.
Βάλε πνοή και λογική,
διάβασε, παιδέψου.
Πνοή μέσα στα θέλω σου
Και στα πικρά σου λάθη.
Για σένα είναι τα όνειρα
κι ο ύπνος το πιθάρι.
Σπασ’ το και βγάλε στη ζωή
αυτά που ‘χεις φυλάξει.
Τον πόθο, τον ερωτισμό
το μίσος, την οργή σου.
Με κόπο κι ιδρώτα δούλευε
κάτω από φως δικαίου.
Δες τη ζωή απ’ την αρχή
με μάτια πεινασμένα.
Μάτια που λάμπουν στη σκιά
και βλέπουν στο σκοτάδι.
Ζήσε τη ζωή χωρίς
τη λέξη αμαρτία.
Είναι όλα επιλογές
σαν βρείς ελευθερία.
Φωνή θεού, η επιλογή
η λογική, θεός σου.
Άνθρωπε,
για μένα λέξη μην ζωστείς.
Τον πόνο δε φοβάμαι.
Γεννήθηκα για να πατώ,
στα πτώματα εκείνων,
που κλέβουνε τα όνειρα
και τις ζωές ανθρώπων.
Και αν τα πτώματα δε βρω
πατάω τη ψυχή τους.
Νίκος Τσίντρος
Painting : Jupiter and Semele by Gustave_Moreau
