Ξέχασες για μια στιγμή
στης θάλασσας τη ράχη,
τα όνειρα μικρού παιδιού,
τα όνειρα της στάχτης.
Όλα εκείνα ξέχασες
που σ’ έκαναν, μονάχη
να περπατάς στο μαρασμό,
στης θάλασσας τη στάχτη.
Μόνο για κείνα έπλεξες
τα μαύρα ετούτα άστρα.
Κέντημα ολόχρυσο, φωλιά,
στης μοναξιάς την αύρα.
Στις πέτρες ξέχασες φωτιά,
φωνή εχάραξες βαθιά,
στα δέντρα και στη σκόνη.
Στο χώμα έριξες μορφή.
κίτρινο χρώμα κρίνου
και βάπτισες τη μοναξιά,
στα δάκρυα του ύπνου.
Εκεί λησμόνησες πνοή,
το φως το μαγεμένο,
που η καρδιά σε οδηγεί
σε δρόμο χαραγμένο.
Σε δρόμο καταγάλανο,
με πράσινους ανέμους,
που δίνει ανάσα φωτεινή
σε ρημαγμένους νόμους.
Ξύπνα λοιπόν και μη σκεφτείς.
Καλύτερα εδώ νεκρή
στα όνειρα θαμμένη,
παρά στο κόσμο μοναχή
και πάντα μαραμένη.
Νίκος Τσίντρος
Painting : Edward Robert Hughes – The weary moon-1911
