Της μάχης πλέει αχνός στη βραδιασμένη μέρα…
Κι έξω απ’ τα τείχη η Αργείτισσα κι απ’ τα παλάτια
μακριά – πάει προς το κόκκινο ποτάμι πέρα
πατώντας ξαπλωτά κορμιά ή κορμιών κομμάτια.
Φέγγουν των Αχαιών φωτιές στο θαμπόν αέρα.
στ’ άρματα δίπλα χλιμιντρούν τ’ αθάνατα άτια…
Μόνη, του μακελειού διαβάτρα η λευκοχέρα,
το χέρι της περνά με φρίκη εμπρός στα μάτια.
Τη δείχνει θεία με τη στερνή φεγγοβολιά της
η μέρα· – απ’ τα κρυφά τα πέπλα, που ανεμίζει,
μια ανίκητη μυρωδιά αγάπης αναβρύζει.
Προς τα γυμνά της πόδια οι βαριοπληγωμένοι
σέρνοντας στους αγκώνες, τα χρυσά μαλλιά της
αγγίζουν – και πεθαίνουν παρηγορημένοι.
Photo : Dora Maar-double portrait-1935
