Έβλεπε τον ήλιο να γέρνει
προς τα δέντρα,
μέχρι που χανόταν.
Καθόταν πάντα εκεί,
στο μικρό μπαλκόνι του δωματίου του,
την ώρα που ο ήλιος άφηνε
την πλάση στα χέρια της νύχτας.
Ήξερε πως ήταν ο νόμος της φύσης, αυτός,
που καθόριζε, τα πάντα να έχουν δύο όψεις.
Μια σκοτεινή και μια λαμπερή.
Είναι τόσο τέλεια φτιαγμένα, σκεφτόταν.
Το ένα γεμίζει, συμπληρώνει το άλλο.
Τι θα ήταν το λευκό, αν δεν υπήρχε μαύρο.
Τι νόημα θα είχε το καλό, αν δεν υπήρχε το κακό.
Τι αξία θα είχε ο γνωστικός και ο σοφός,
αν δεν υπήρχε ο μαθητής γεμάτος απορία.
Τι θα ήταν άραγε η αλήθεια χωρίς το ψέμα.
Η αγάπη χωρίς το μίσος.
Οι τελευταίες ακτίνες χρώματος,
του χάιδεψαν το πρόσωπο.
Χαρίζοντας του συντροφιά
στης μοναξιάς την ώρα.
Νίκος Τσίντρος
Painting : Caspar David_Friedrich-abbey among oak trees-1810
