Γέμισε η Αθήνα όνειρα, πουλιά ξενιτεμένα.
Φτερά πολύχρωμα, χρυσά, στις τσέπες μπαλωμένα.
Όνειρα δίχως σύνορα, χωρίς ψωμί, παιδεία.
Σχολεία από σίδερο και τοίχους απ’ ατσάλι.
Είναι τα όνειρα φωτιά και σκούζουνε μολύβι.
Πότε το τέλος βάζουνε, πότε αρχή κι αλάτι,
σε πληγωμένα δάκτυλα, σε χαραγμένες πλάτες.
Σε ματωμένα στόματα, σε σαπισμένες άκρες.
Αλάτι, αλάτι βάζουνε παντού,
να στάξει πόνο η πληγή, να αυξηθεί το δάκρυ.
Της χαραυγής τον στεναγμό, με φόβο κάθε μέρα,
σαν ξέρουν πως με το σταυρό, κοράνι και μαστίγιο,
κάθαρση, πόλεμος φτηνός στ’ ασφάλτινα σαλόνια.
Στις πόρτες τις ατσάλινες, αίμα, ιδρώτας, τρόμος.
Γέμισε η Αθήνα όνειρα, πουλιά ξενιτεμένα.
Φωλιά να φτιάξουν ήθελαν, σε όνειρα κλεμμένα.
Κάτω απ’ τα χρυσά φτερά, κρυφτήκανε κοράκια.
Το δρόμο μετά ανοίξανε, για γύπες και γεράκια.
Τα πτώματα μυρίσανε, στου γιασεμιού το λάκκο.
Βρήκανε σώματα πολλά, ζωή ακόμα είχαν.
Άδικα τους φάγανε, κανίβαλοι ελπίδας.
Κανίβαλοι είναι της ζωής, της προστυχιάς σωτήρες.
Έρχεται όμως η στιγμή, που τα παιδιά κανίβαλλοι,
θα βρουν γλυκιά τη σάρκα τους, της μάνας, του πατέρα.
Τα νύχια θα στρέψουνε σ’ αυτούς, το ράμφος τους θα μπήξουν.
Το αίμα τους θα πιουν ζεστό, της σάρκας των γονιών τους.
Τ’ ανάστημα θα ορθώσουν και θα πουν:
Ο χώρος είναι αρκετός, για όνειρα και πνεύμα.
Ο χώρος είναι όμως λειψός για σάρκα και για λέρα.
Νίκος Τσίντρος
Painting:‘The Emigrant Ship’, 1880s , Charles Joseph Staniland