Με ‘σένα έπλασα στη γη
αληθινή αγάπη,
που σκόρπισε στην χαραυγή
αλάβωτες ελπίδες,
σαν κρίνοι, αμόλυντες φωνές,
στον άνεμο πυξίδες.
Μες στο μυαλό μου ένιωσα
του έρωτα τον πόθο.
Θυμάμαι
βράδυ στις οκτώ
με την καρδιά να τρέμει,
τα γόνατα αδύναμα
και η φωνή στεγνή,
να στέκει αμίλητη, νεκρή,
στο δρόμο μόλις σ’ είδα.
Φοβόμουνα την άρνηση.
Απόρριψη φοβόμουν.
Και τώρα που ‘ρθες να σε δω
σαν άγαλμα στεκόμουν.
Το χέρι μου έσφιξες
σαν αγκαλιά,
σαν θεϊκή ελπίδα.
Μου έριξε μέλι στην καρδιά
και στο μυαλό ασπίδα.
Ηρέμισαν τα μάτια μου,
ηρέμησε η καρδιά μου.
Θυμάμαι
σκάλες ανεβήκαμε
και μουσική στο βάθος.
Σκιάς γωνιά διαλέξαμε,
το φως μην μας ταράζει.
Σε άγγιξα στο πρόσωπο.
Σου χάιδεψα τα χείλη.
Σου μίλησα με την καρδιά,
με έρωτα στα χείλη.
Πόθο που είχα για εσέ
από την πρώτη μέρα.
Απάντηση πήρα με φιλί
στα όνειρα πλασμένο,
από φωτιά της κόλασης
αγγελικά δεμένο.
Με όνειρα της ηδονής
φόρεσα το φιλί σου,
γιατί εκείνη τη βραδιά
μου ‘ταξες τη ζωή σου.
Κι έδεσα τα μάτια μου
κι έλιωσα το φως μου,
να ‘χω εσένα για καρδιά,
τα μάτια σου για φως μου.
Νίκος Τσίντρος
Photo : Το Διατηρητέο Classic Bar Thessaloniki Ικτινου 12 (Η σκάλα εισόδου)
