Ἕνας βράχος στὰ βουνὰ
συλλογιέται μοναχός του.
Ἕνα ρυάκι ποῦ περνᾷ
κἄτι τραγουδάει ἐμπρός του.
Μία ἀνεμώνη, ποῦ ἀνθεῖ
εἰς τὸν βράχο στηριγμένη,
νὰ νοήσῃ προσπαθεῖ
τὸ τραγοῦδι τί σημαίνει.
Κι’ ὅλο σκύφτει πιὸ πολύ,
καὶ ξεχνᾷ τὸ στήριγμά της:
Τί τραγοῦδι νὰ λαλῇ
ὁ τρεχάμενος διαβάτης;
Τραγουδεῖ γιὰ μιὰ ἀγκαλιά,
ποῦ μὲ πόθον ἀνοιγμένη,
στὴν χρυσῆν ἀκρογιαλιὰ
‘μέρα νύχτα τὸν προσμένει.
-Ἄχ, κι’ ἂς ἤμουν, λέγ’, ἐγὼ
‘κείνη ποῦ θὰ τ’ ἀγκαλιάσῃ! –
καὶ τὸ ρεῦμα τὸ γοργὸ
σκύβ’ ἡ λουλουδιὰ νὰ φθάσῃ.
Μά, σὰν σκυβ’ ἔτσι δά,
τὸ νερὸ μὲ τὴν ὁρμή του
τὰ φυλλάκια της μαδᾷ,
τὰ κατρακυλᾷ μαζί του!
Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο! –
Διατί, ἄχ! διατί
‘ξεστηρίχθηκ’ ἀπ’ τὸν βράχο;
Painting : Ferdinand Hodler-at the foot of the petit saleve-1893
