Υπάρχουν λέξεις άτρωτες,
λέξεις γεμάτες αίμα,
σαν τις γευτεί το στόμα σου
αλλάζουν τη ζωή σου.
Λέξεις που τρων τα σωθικά,
χαράζουν στο μυαλό σου,
δρόμους άγνωστους, νεκρούς
και τόπους διψασμένους.
Τόπους γεμάτους όνειρα
με φως του ήλιου, πάχνη,
στο πάτημα νεκρής φωνής
και στου θεού το δάκρυ.
Σκέψεις πως είσαι εσύ μικρός,
δε φαίνεσαι στο χάρτη.
Για στόμα έχεις φυλακή,
με μολυβένιους τοίχους,
με φύλακες,
να σου κρατούν τα όνειρα,
να σουν πατούν το πνεύμα.
Μα
λέξεις αθάνατες, Ελληνικές,
θεριεύουν με τον πόνο.
Θεριεύουν με τα κάγκελα,
θεριεύουν με το χρόνο.
Κι όσοι κι αν είναι οι φύλακες
κι όσο τρανοί είναι οι τοίχοι,
οι λέξεις γιγαντώνονται
παίρνουν μορφή και πνεύμα.
Ζητούν από τους Έλληνες
να τους χαρίσουν αίμα.
Αίμα να δώσουν για νερό,
τη σάρκα για το πνεύμα.
Και μόλις γίνει Έλληνας
και βαπτιστεί στο χώμα,
οι τοίχοι απλώς θα γκρεμιστούν,
τα σίδερα θα λιώσουν.
Το πνεύμα θα δώσει έναυσμα
και για καινούργιες λέξεις.
Λέξεις που πάντα υπήρχανε
θαμμένες μες το χρόνο.
Νίκος Τσίντρος
ΜΗΔΕΙΑ (ΚΑΠΟΝΤΙΜΟΝΤΕ ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ)
