Αυτοί που
τ’ άστρα κρατούν στον κόσμο τους,
στο πέλαγο του σκότους.
Στο πέλαγο κρύβουν φωτιές,
καράβια ρημαγμένα.
Ταξίδια σας χαρίσανε,
στης θάλασσας τις άκρες.
Ασήμι, χάλκινα πνευστά,
χαρίσαν στις φωνές σας.
Όλα για σας τα κάνανε.
Πουλήσαν τη ψυχή τους,
μ’ αντάλλαγμα το πρόσταγμα
αλάβωτης ζωής σας.
Ήπιαν από το κώνιο
μαζί με το Σωκράτη.
Στο θάνατο βάλανε φωτιά
και στη ζωή τη στάχτη.
Τώρα,
τα σώματα αυτών νεκρά.
Τα όνειρά τους, μένουν,
ρωγμές μέσα στα γράμματα,
σε άχρωμες σελίδες.
Εσείς σκουριάσατε αυτών
τα ανθισμένα λόγια.
Όλους αυτούς σκοτώσατε
με τα δικά σας λόγια.
Αφού τους αγνοήσατε,
τους κόψατε τον ύπνο.
Τα όνειρα τους θάψατε,
βαθιά μέσα στον κήπο.
Όμως
θα έρθει πάλι άνοιξη,
στον κήπο, θα φυτρώσουν
νέα λουλούδια με ζωή,
από του βάθους χώμα,
τροφή αφού θα πάρουνε
απ’ όνειρα ανθρώπων.
Ανθρώπων που ‘χαν για νερό
των ποταμών το αίμα
κι έπιναν με τη φωνή
και δόξαζαν με πνεύμα,
όλα αυτά που η αυγή
λάτρευε ως μέρα.
Νίκος Τσίντρος
