Σου είχαν πει ότι μπορείς,
στην τέχνη να καρφώσεις
λέξεις, καρφιά χωμάτινα,
χρώμα να της χαρίσεις.
Σου είχαν πει ότι μπορείς,
την ποίηση να αλλάξεις,
προσφέροντας της μοναχά
τα όμορφα σου μάτια.
Σου είπαν πως με τον γραπτό
το λόγο του Σεφέρη,
το λόγο του Σικελιανού,
του Σημηριώτη λόγο,
εσύ μπορείς να ταυτιστείς.
Στο λόγο να συντάξεις
σκέψεις ορθές, δυναμικές,
τον κόσμο να προστάξεις.
Και συ τους πίστεψες, τρελέ.
Άλλαξες τ’ όνομά σου,
στο στόμα φόρεσες φωνές,
φωνές ανδρειωμένων.
Αυτοί, τρελέ, δεν φώναζαν
με λέξεις μαραμένες.
Αυτοί μιλούσαν με φωτιά
κι έγραφαν με τα όνειρα
βιβλία μες στο αίμα.
Είχαν για σύντροφο πνοή,
ελευθερίας αύρα,
ζούσαν τη μέρα σα γιορτή,
αποφυγή θανάτου.
Με μια ματιά ξερίζωναν
το μαύρο από το άσπρο
και τη φωνή τους όρθωναν,
σα γίγαντα στην άμμο.
Κι εσύ, τρελέ, πώς μπόρεσες
απλά να αγνοήσεις…
Μαζί τους έπρεπε να ζεις,
μαζί τους να ξυπνήσεις.
Νίκος Τσίντρος
Painting : Sascha Schneider-hypnosis-1904
