Τρέμουν της γης τα όρνεα,
του χώματος το βάθος.
Τρέμουν οι βράχοι και ο Θεός,
τις λέξεις του ανθρώπου.
Κράτα τον φόβο αγκαλιά
και την πνοή στα πόδια,
σαν δεις ανθρώπους όρνεα,
ζωσμένους με το χώμα.
Δεν ξέρεις πως και η φωτιά
σαν θύελλα φουντώνει,
στέκει στο χώμα, φτιάχνοντας
πηλό καρβουνιασμένο;
Δεν ξέρεις ότι τα παιδιά,
που παίζουν με το χώμα,
χαϊδεύουνε την αστραπή
και παίζουν με κορακια;
Δεν φοβούνται τα γαμψά,
των όρνεων τα νύχια.
Τα βλέπουν όμορφα πουλιά,
χρωματισμένα χώμα.
Έχουν για μάτια το νερό,
τα χέρια για να δίνουν
και η καρδιά τους αγαπά,
πάντα αυτούς που παίζουν.
Παίξε λοιπόν με τον πηλό,
βοήθα τους ανθρώπους
κι άσ’ τους να ζουν με τα φτερά,
του όρνεου τη φλόγα.
Είναι για μας σημαντικό,
φόβο να μη φοβάσαι
κι όσο αφορά και το Θεό,
δώσ’ του αυτό που θέλει.
Τους βράχους θέλει, ουρανό
και της πηγής τη δόξα,
βοήθα Τον με προσευχή
και με χορό στ’ αλώνια.
Νίκος Τσίντρος
